Jeżówka purpurowa, autor: Stephan H., Unsplash

Jeżówka purpurowa (Echinacea purpurea) jest byliną należącą do rodziny astrowatych (Asteraceae). W naturalnych warunkach można ją spotkać w Ameryce Północnej. Ma właściwości lecznicze. Jej nazwa pochodzi od łacińskiego słowa echinos (jeż), co doskonale obrazuje wygląd kwiatostanów. Jeżówka ma sporo odmian o różnej barwie kwiatów.

Bylina ma sztywne pędy kwitowe dorastające do 1 metra wysokości niewymagające podparcia, gdyż nie mają tendencji do pokładania się. Jej liście są ciemnozielone, jajowato-lancetowate o spiczastych zakończeniach, do tego są ostro ząbkowane i mają długie ogonki.

Jeżówka purpurowa kwitnie od lipca do października. Płatki jej kwiatów mają barwę różowo-purpurową i niczym języczki otaczają wypukły środek, który składa się z płatków rurkowatych w kolorze pomarańczowo-brązowym. Koszyczki kwiatowe dorastają do średnicy 12 cm. Jest ulubienicą pszczół i motyli. To roślina miododajna.

Jeżówka purpurowa – uprawa

Jeżówka purpurowa lubi stanowiska słoneczne, ale dobrze sobie radzi również w miejscach zacienionych. Jest mrozoodporna i oprócz ślimaków nie atakują jej w zasadzie żadne szkodniki ani choroby. Preferuje podłoże gliniaste lub piaszczysto-gliniaste i lekko wilgotne. Gleba nie musi być bardzo urodzajna. Gdy bylina przekwitnie powinno się ją podciąć, chyba że ma się rozsiewać, co czyni z wielką łatwością tworząc sporo samosiejek. Różnią się one zazwyczaj od rośliny matecznej. Nasiona można również zbierać, przechować i wysiewać w skrzyneczce wczesną wiosną. Po kilku tygodniach przesadza się jeżówki na miejsce docelowe.