Śnieżnik lśniący Chionodoxa luciliae
Wysokość	do 15 cm
Kwitnienie	III, IV
Stanowisko	półcień, słoneczne
Wilgotność gleby	umiarkowanie sucha
Ozdobność	kwiaty
Pokrój	wzniesiony
Kategorie	Cebulowe, Kwitnące Wiosną, Stanowisko Słoneczne

Śnieżnik lśniący (Chionodoxa luciliae) to gatunek rośliny cebulowej pochodzącej z Turcji, Cypru i Krety. Należy do rodziny szparagowatych. W naturze porasta tereny górskie na wysokościach od 1600 do 2000 m. Uprawiane są odmiany ozdobne a także mieszańce.

Śnieżnik dorasta do wysokości 8-14 cm. Jego cebula jest owalna (ok. 2 cm średnicy) z ciemnobrązową tuniką. Kwitnie w marcu i kwietniu. Jego kwiaty są gwiaździste, sześciopłatkowe, lawendowo-niebieskie z białym oczkiem w środku. Kwiatostany są, jak na tę niewielką roślinę duże, mają ok 3,5 cm średnicy. Znajdują się (najczęściej po 3) na końcu wyprostowanej, cienkiej łodygi w kolorze zielonożółtym, często z purpurowymi przebarwieniami. Liście są długie, najczęściej 2 lub 4, jasnozielone, pokryte cienką warstwą kutneru.

Śnieżnik lśniący – uprawa

Cebulki śnieżnika lśniącego sadzi się we wrześniu i październiku blisko siebie (5-10 cm) na głębokości 5 cm. Podłoże powinno być lekkie, żyzne, przepuszczalne i próchnicze. Dobrze znosi nawet krótkotrwałe susze i nie lubi mokrego podłoża. Najlepiej rośnie w słońcu i lekkim półcieniu. Ślicznie prezentuje się na skalniakach i rabatach kwiatowych z innymi cebulowymi.

Bylina dobrze znosi zimowanie w podłożu, ale co kilka lat powinno się cebule wykopywać w momencie, gdy liście nie do końca jeszcze zaschną. Inaczej zbytnie zagęszczenie doprowadzi do znacznego osłabienia kwitnienia. Wykopane cebule przechowuje się do jesieni w suchym i ciepłym pomieszczeniu (17-20^oC). Śnieżnika lśniącego rozmnaża się poprzez podział bulw.

Zobacz także: śnieżnik