Świerk serbski Picea omorika
Wysokość	20-30 m
Kwitnienie	—
Stanowisko	słoneczne
Wilgotność gleby	umiarkowanie wilgotna
Ozdobność	cała roślina
Pokrój	stożkowaty, wzniesiony
Kategorie	Drzewa, Iglaste, Ozdobne Liście, Parkowe, Stanowisko Słoneczne, Zimozielone

Świerk serbski (Picea omorika) to drzewo z rodziny sosnowatych, roślina jednopienna, długoletnia, żyjąca nawet 200 lat. Świerk serbski to gatunek najszybciej rosnący spośród świerków. Osiąga od 25-30 metrów wysokości, a jego roczny przyrost może dochodzić nawet do 100 centymetrów. Świerk serbski posiada stożkowy, wąski, strzelisty pokrój, jego korona jest regularna i gęsto rozgałęziona aż do ziemi. Ze względu na okazałe rozmiary, świerk serbski wykorzystywany jest do nasadzeń w dużych ogrodach, parkach i na terenie zieleni miejskiej. Igły świerka serbskiego są zimozielone, krótkie, sztywne, lekko spłaszczone, o ciemnozielonym kolorze na wierzchu, natomiast pod spodem widoczne są dwa jasne paski. Są gęsto ułożone na pędach. Świerk serbski zdobią niewielkie szyszki skupione w pobliżu wierzchołka. Wiszą na krótkich szypułkach. Młode szyszki są fioletowe lub purpurowe, starsze przybierają kolor brązowy. Długo utrzymują się na drzewie, dojrzewają w 6-7 miesiącu od zapylenia.

Uprawa świerka serbskiego

Świerk serbski nie ma dużych wymagań uprawowych, rośnie na glebie przepuszczalnej, umiarkowanie wilgotnej, lekko kwaśnej. Jest wytrzymały na letnią suszę oraz odporny na niskie temperatury. Świerk serbski wymaga stanowiska słonecznego lub lekko zacienionego. Drzewo możemy rozmnażać na trzy sposoby: z nasion, z sadzonek pędowych i metodą odkładów. Najlepszą porą do sadzenia rośliny jest jesień. Świerk serbski w pierwszych latach uprawy powinien być zasilany, możemy wykorzystać do tego nawozy organiczne. Młode drzewa powinniśmy w czasie suszy podlewać, kiedy już się dobrze ukorzenią nie potrzebują żadnych zabiegów pielęgnacyjnych. Świerk serbski to odmiana dość odporna na wszelkie choroby i szkodniki.