Zefirant (Zephyranthes) | |
| Wysokość | 10-25 cm |
| Kwitnienie | VIII, IX |
| Stanowisko | słoneczne |
| Wilgotność gleby | umiarkowanie sucha |
| Ozdobność | kwiaty |
| Pokrój | wzniesiony |
Zefirant (Zephyranthes) w naturalnych warunkach rośnie na kontynentach amerykańskich obejmując około 88 gatunków. Niektóre z nich uprawiane są jako rośliny pokojowe a w klimatach cieplejszych również w ogrodach. W naszym klimacie cebule przemarzają, dlatego należy je przed zimą wykopać, oczyścić, wysuszyć i przechowywać do wiosny w ciemnych, przewiewnym i suchym pomieszczeniu, przykryte grubą warstwą lekko wilgotnego torfu.
Są to rośliny cebulowe o ładnych, dekoracyjnych kwiatach, należące do rodziny amarylkowatych. Dorastają do 10-15 cm, tworząc rozetę równowąskich liści. Kwiaty mają kształt lejka i wyrastają na nagich pędach pojedynczo. W zależności od uprawianej odmiany mogą mieć kolor żółty, biały, różowy lub czerwony. Charakterystyczne jest to, że zamykają się na noc.
Uprawa zefirantu
Zefirant pięknie prezentuje się na dobrze nasłonecznionych skalniakach lub rabatach kwiatowych. Można go również uprawiać w skrzynkach na balkonach lub w mieszkaniach. Wszędzie, gdzie rośnie podłoże powinno być próchnicze, żyzne i przepuszczalne. Ziemia powinna być umiarkowanie sucha, cebulki w zbyt podmokłym podłożu gniją. Sadzi się je wiosną, na przełomie kwietnia i maja. Roślinę można rozmnażać z nasion albo z cebulek przybyszowych.
Fot. główna: Prenn, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org
