Jodła grecka – uprawa i pielegnacja

Jodła grecka (Abies cephalonica) to zimozielony, wieloletni, gatunek drzewa iglastego, z rodziny sosnowatych. Występuje naturalnie w górskich częściach Grecji, gdzie należy do jednych z najpiękniejszych drzew iglastych regionu Peloponezu i wyspy Kefalinia. Obecnie ten gatunek jodły uprawiany jest powszechnie również w wielu krajach Europy oraz USA. Kiedyś drzewo powszechnie używane do stawiania drewnianych budowli.

Jodła grecka – jak wygląda

Jodła grecka charakteryzuje się szeroko stożkową koroną, sięgającą aż do samej ziemi. W swojej ojczyźnie dorasta do 40 metrów wysokości. W naszym kraju rośnie dość powszechnie na zachodzie, gdzie jej przyrosty to 1-1,5 metra w ciągu 10 lat.

Jodła grecka, autor: Petr Filippov, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org

Gatunek wyróżnia się błyszczącymi, ciemnozielonymi igłami. Igły jego są sztywne, ostro zakończone, lekko kłujące, promieniście osadzone na pędach, od spodu ozdobione są dwoma białymi paskami. Pędy jodły greckiej są gładkie, gęsto ułożone, oliwkowozielone do żółtobrunatnych. Pączki drzewa pokryte są żywicą.

Jodła grecka wytwarza duże, cylindryczne szyszki, początkowo zielono brązowe, po dojrzeniu brązowe i silnie pokryte żywicą.

Uprawa jodły greckiej

Aby gatunek rósł zdrowo i pięknie wyglądał, to należy spełnić podstawowe warunki uprawowe. Abies cephalonica wymaga stanowiska półcienistego lub zacienionego o dużej wilgotności powietrza i osłoniętego przed wiatrem. W miejscu nasłonecznionym wygląd jej jest niesamowicie atrakcyjny jednak zbyt intensywne promienie słoneczne, w bezśnieżne i mroźne zimy mogą doprowadzić do przemarznięcia młodych przyrostów.

Jodła grecka w starszym wieku dość dobrze znosi minusowe temperatury, jednak młode osobniki wymagają zabezpieczenia na okres zimowy, są one bardziej wrażliwe na mróz. Iglak posiada szybką tendencję regeneracyjną, nawet jeśli przemarznie to w szybkim tempie wyrównuje straty, wypuszczając nowe igły.

Jodła grecka, autor: Petr Filippov, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org

Jodła grecka najlepiej rośnie na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych o obojętnym do lekko kwaśnnego odczynie. Gatunek dobrze znosi suszę, upały i zanieczyszczenia powietrza.

Jodła grecka – zastosowanie

Jodła grecka polecana jest do nasadzeń pojedynczych i grupowych w dużych ogrodach, parkach i na terenach krajobrazowych zieleni miejskiej, a także w arboretach. Abies cephalonica doskonale sprawdzi się jako choinka świąteczna w donicy, którą można z powodzeniem zasadzić później w ogrodzie. Jest jedną z najładniejszych jodeł, szczególnie w młodości.

Jodła grecka, autor: MrPanyGoff, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org

Jodła grecka – najpopularniejsze odmiany

‘Barabit’s Gold’ – odmiana karłowa, przybierająca formę szerokiego stożka. Cechuje ją bardzo powolny wzrost, ok. 1,5 – 2 metrów w ciągu 10 lat. Jej charakterystyczną cechą jest zmiana koloru końcówek igieł zimą na złoty pod wpływem niskich temperatur i promieni słonecznych. Odmiana ta potrzebuje żyznego podłoża o stałej, dużej wilgotności. Źle znosi suszę, a przed przyjściem dużych mrozów konieczne jest jej osłanianie. Można ją uprawiać w cieniu, ale tylko w pięknym słońcu jest szansa na złocenie się końcówek igieł. Idealnie nadaje się do uprawy na skalniakach i wśród wrzosów. W małych ogrodach będzie idealną solistką.

‘Meyer’s Dwarf’– odmiana karłowa o nieregularnym, płożącym pokroju, nie wytwarzając przy tym przewodnika. Odmiana bardzo wolno rosnąca, po 10 latach osiąga zaledwie 50 m wysokości i 100 cm rozpiętości. Jej igły są sztywne, ostre, ciemnozielone z wierzchu, od spodu natomiast srebrzyste. Młode przyrosty są barwy jasnozielonej. ‘Meyer’s Dwarf’ jest niestety mało odporna na niskie temperatury, trzeba ją więc przed nadejściem mrozów okryć białą agrowłókniną. Dotyczy to zwłaszcza młodych roślin. Potrzebuje gleby żyznej i wilgotnej. Najlepiej rośnie w miejscach słonecznych i półcienistych. Jodła idealna do małych ogródków, na skalniaki oraz na rabaty wśród kwitnących bylin.