Jałowiec wirginijski – uprawa i pielęgnacja

Jałowiec wirginijski (Juniperus virginiana) to drzewo iglaste, które dorasta do 15-30 metrów wysokości, jego pokrój jest bardzo zmienny. U nas sadzony jest jako drzewko dekoracyjne o znacznie mniejszych wymiarach – od 1 do 5 metrów. Pokrój jałowca może być smukły, wąskokolumnowy, stożkowaty lub płożący. Jałowiec wirginijski zakwita na przełomie marca i kwietnia, kwiaty nie są zbyt atrakcyjne. Żeńskie mają barwę zieloną, męskie natomiast żółtą. Wydzielają delikatny mydlany aromat. Jałowiec wirginijski posiada dwojakiego rodzaju liście: krótkie, łukowate, tępo zakończone oraz szpilkowe, które znajdują się jedynie na końcach gałęzi. Są one bardzo ostre i wąskie. Jałowiec wirginijski wykorzystywany jest do nasadzeń parkowych, ogrodowych i osiedlowych. W formie płożącej można rośliną obsadzać skarpy.

Uprawa jałowca wirginijskiego

Jałowiec wirginijski to krzew łatwy w uprawie. Dobrze będzie się rozwijał na glebie piaszczystej, lekkiej, suchej o lekko kwaśnym odczynie. Jest odporny na mróz, suszę i zanieczyszczenia powietrza. Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego. Jałowiec wirginijski posiada płytki system korzeniowy i źle znosi przesadzanie. Nie wymaga podlewania i nawożenia. Jesienią zawiązuje mięsiste, kuliste ciemnoniebieskie szyszkojagody. Dobrze reaguje na cięcia i formowanie, jednak nie jest to konieczne. Wiosną pozbywamy się starych, obumarłych, połamanych pędów. Na zimę możemy obwiązać krzew sznurkiem, aby zapobiec złamaniu się pędów pod ciężarem śniegu. Gatunki jałowca rozmnażane są z nasion, natomiast odmiany przez sadzonki.

Do najpopularniejszych odmian jałowca wirginijskiego zaliczamy:

• ’Grey Owl’ – odmiana szybko rosnąca, posiadająca igliwie srebrzysto-szare
• ’Spray’ – odmiana wolno rosnąca, posiadająca igliwie jasnożółte

Fot. główna: MPF, Public Domain, commons.wikimedia.org