|
Rojnik górski (Sempervivum montanum) |
|
| Wysokość | 10-20 cm |
| Kwitnienie | VII, VIII |
| Stanowisko | słoneczne |
| Wilgotność gleby | umiarkowanie sucha, sucha |
| Ozdobność | liście, kwiaty |
| Pokrój | płożący, zwarty |
Rojnik górski (Sempervivum montanum) jest to bylina z rodziny gruboszowatych. W Polsce rośnie w Tatrach, w Bieszczadach oraz na terenie Babiogórskiego Parku Narodowego. Podlega ścisłej ochronie.
Liście rojnika są podłużne o jajowatym kształcie, krótko owłosione, z gruczołami. Ich końce są zaostrzone. Roślina z mięsistych liści tworzy różyczki, ściśle je obok siebie układając. Same różyczki również blisko ze sobą sąsiadują. W lipcu, z tych starszych wystarają grube łodygi dorastające do 10-20 cm, które gęsto porastają liście a na ich końcach zakwitają kwiaty. Rojnik kwitnie w lipcu i sierpniu. Kwiatów pojawia się kilka do kilkunastu. Płatki korony są szeroko rozwarte, ciemnoróżowe, są spiczaste i zdobią je liczne słupki i żółte pręciki. Oprócz nich roślina wypuszcza wiele rozłogów, które na końcach mają kolejne różyczki liści. Po zetknięciu z podłożem zapuszczają korzenie i w ten sposób roślina się rozmnaża. Korzenie rojnika górskiego są słabo rozgałęzione i króciutkie. Gdy dojrzeją owoce, różyczka liściowa zaczyna zamierać.
Uprawa rojnika górskiego
Rojnik górski jest rośliną niezwykle odporną i wytrzymałą. Dzięki temu, że w liściach gromadzi spore zapasy wody bez problemu może przetrwać nawet długie okresy bez deszczu. Jej naturalne środowisko to skały i piaszczysto-trawiaste zbocza, najlepiej dobrze nasłonecznione, gdyż jest to roślina światłolubna. Lubi podłoża piaszczyste, suche i luźne, ale bogate w wartości odżywcze.
Rojnik górski jest mrozoodporny. Rzadko również atakują go choroby.
Fot, główna: H. Zell, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org