Odmiany żywotnika zachodniego są tak liczne, że trudno je wszystkie wymienić. Nic dziwnego, są bowiem bardzo popularne, gdyż tuje są łatwe w uprawie, zimozielone, idealnie pasują do każdego ogrodu. Różnią się od siebie pokrojem, kolorem igieł, wytrzymałością. Niektóre można sadzić w pojemnikach, inne będą doskonałym żywopłotem, jeszcze inne sprawdzą się w roli fantazyjnie uformowanego solitera. Poniżej przedstawiamy wybrane odmiany.
A wszystkiego u uprawie żywotnika zachodniego dowiecie się tutaj:
Karłowe odmiany żywotnika zachodniego
Danica
Osiąga 1 m wysokości i tyleż rozpiętości. To jeden z najmniejszych z iglaków, który naturalnie układa się w kształt kuli. Ma niewielkie roczne przyrosty – ok. 5 cm, a dorasta do 50 cm po 10 latach. Jego łuski są miękkie w kolorze ciemnej, żywej zieleni, który to kolor zmienia się zimą na lekko brązowawy. Doskonale znosi cięcia, ma niewielkie wymagania i jest rośliną wytrzymałą na warunki atmosferyczne. Kluczowe jednak jest utrzymanie stale umiarkowanie wilgotnego podłoża, gdyż roślina ma bardzo płytkie korzenie, podlewać trzeba ją zarówno w okresach bezdeszczowych latem jak i zimą. Dobrze jest więc zastosować naturalną ściółkę. Może rosnąć zarówno w słońcu jak i półcieniu. Doskonale nadaje się do uprawy w pojemnikach.
Odmiany żywotnika zachodniego – Danica, źródło: depositphotos.com
Miriam
Osiąga 1 m wysokości i tyleż rozpiętości. Również zalicza się do grona najmniejszych iglaków i również naturalnie ma pokrój kuli, który to jeszcze bez problemu można dopieścić cięciami. Łuski tej odmiany są miękkie, w kolorze żywej zieleni, a przyrosty złociste. Zimą nieco brązowieją. Ta odmiana również nadaje się do upraw doniczkowych. Ziemia powinna być wapienna, czyli mieś odczyn zasadowy do obojętnego. I ta odmiana wymaga podlewania przez cały rok, jeśli następują długie okresy bezdeszczowe lub bezśnieżne. Odmiana ta nie wytwarza szyszek.
Waterfield
I ta odmiana dorasta do 1 m wysokości i rozpiętości i naturalnie ma pokrój kuli. Przyrosty ma tak niewielkie (do 5 cm rocznie), że po 10 latach może nie osiągnąć nawet 50 cm wysokości i rozpiętości, a przycinany nawet mniej. Ma piękne, jasnozielone igły ze złotymi przyrostami, brązowiejące nieco zimą. I ma dokładnie takie same wymagania jak tuje opisane powyżej.
Inne dostępne odmiany karłowe to: Little Dorrit, Hoseri, Reingold oraz Maria.
Wszystkie one doskonale nadają się do uprawy jako iglaki na balkon i taras.
O innych iglakach karłowych przeczytacie tutaj:
Stożkowe odmiany żywotnika zachodniego
Yellow Ribbon
Odmiana dorastająca do 4 m wysokości i 1,5 m rozpiętości. Pięknie, naturalnie formująca się w regularny stożek, ma złocistozielone igły. Im więcej słońca, tym łuski będą bardziej złote. Roślina ma niewielkie wymagania, ale tu również należy dbać o podlewanie (również zimą) ze względy na płytkie korzenienie się. Toleruje glebę od lekko kwaśnej do zasadowej. Doskonale znosi cięcia i formowanie.
Odmiany żywotnika zachodniego – Yellow Ribbon, autor: Ruff tuff cream puff, CC0, commons.wikimedia.org
Aureospicata
Odmiana dorastająca do 3-4 m wysokości po 10 latach, a docelowo nawet do 10 m i 2 m rozpiętości. Ma szerokostożkowy pokrój. Jej łuski są barwy ciemnozielonej a młode przyrosty złociste. Odporna na duże mrozy, lubi stanowiska słoneczne i stale lekko wilgotne podłoże. Wymaga podlewania w okresach suszy.
Sunkist
Odmiana dorastająca do 1,5-2 m wysokości o szerokostożkowym pokroju. Jej łuski mają piękną, żółtawo-złocistą barwę, która utrzymuje się przez cały rok. Im więcej słońca, tym bardziej złote łuski. Tuja ta jest bardzo odporna na niskie temperatury. Reszta wymagań taka sama jak w przypadku innych żywotników.
Spiralis
Żywotnik zachodni ‘Spiralis’ (Thuja occidentalis Spiralis) – odmiana o luźnym, stożkowatym pokroju, dość silnym wzroście. W wieku 10 lat osiąga około 3 metry wysokości, roczny przyrost żywotnika ‘Spiralis’ to 20 centymetrów. Docelowo może uzyskać 10 metrów wysokości. Krzew tworzy luźne stożki o spiralnie poskręcanych pędach w ciemnozielonym zabarwieniu.
Uprawa żywotnika zachodniego ‘Spiralis’
Odmiany żywotnika zachodniego – Spiralis, autor: Baummapper, Wikipedia CC BY-SA 3.0 de
Żywotnik zachodni ‘Spiralis’ to krzew iglasty o małych wymaganiach glebowych. Lubi dość żyzne i raczej wilgotne podłoża, dobrze się czuje na przepuszczalnych oraz piaszczysto- gliniastych miejscach. Im większa wilgotność powietrza tym lepiej dla rośliny. Dla dobrego i zdrowego rozwoju tui, należy raz w roku podsypać nawozem do roślin iglastych, a także ściółkować roślinę. Wzbogaci to glebę w próchnicę i utrzyma odpowiedni poziom wilgoci.
Żywotnik zachodni ‘Spiralis’ na suchych glebach rośnie słabo: korona krzewu jest luźniejsza, co sprawia że rośliny chorują. Roślinę najlepiej sadzić na wiosnę, pamiętając o obfitym i regularnym podlewaniu sadzonki. Żywotniki zachodnie ‘Spiralis’ preferują stanowiska słoneczne lub lekki półcień, dobrze znoszą zanieczyszczenia powietrza. Polecane do większych założeń ogrodowych, wykorzystywane są do nasadzeń w dużych parkach zieleni miejskiej, doskonałe na szpalery i wyższe żywopłoty.
Inne odmiany stożkowe to: Kórnik, Europe czy Miky
Kolumnowe odmiany żywotnika zachodniego
Brabant
Odmiany żywotnika zachodniego – Brabant, autor: Athantor, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org
To jedna z najpopularniejszych odmian żywotnika. Dorasta do 5 m wysokości (3 m po 10 latach) i 1,5 m rozpiętości. Jest to typowa tuja kolumnowa o krótkich konarach, idealna do przycinania, a każde cięcie skłania roślinę do zagęszczania się. Młoda roślina rośnie dość szybko, bo ok. 30 cm w roku, z czasem tempo znacząco zwalnia, a jej igły są koloru jasnej, soczystej zieleni. Wszystko to sprawia, że jest w czołówce roślin, które tworzą żywopłoty. Odporność nawet na radykalne cięcia sprawi, że jak żadna inna roślina nadaje się nawet na te najwęższe, konkurując może tylko z Thują Szmaragd.
Aurescens
To stara, polska odmiana tui dorastająca do 6 m wysokości i 1,5 m rozpiętości po ok. 10 latach, jej roczny przyrost to ok. 15-20 cm. Idealna na wysokie żywopłoty. Jej łuski są barwy złocistozielonej, a końcówki są tak błyszczące, że ma się wrażenie że w tujach odbija się słońce i rozjaśnia całą przestrzeń. Odmianę tę dobrze jest sadzić w miejscach słonecznych. Podłoże powinno być stale umiarkowanie wilgotne. Jeśli roślina zasycha zimą, oznacza to, że brakuje jej wody.
Szmaragd
Żywotnik zachodni Szmaragd (Thuja occidentalis ‘Smaragd’) to jeden z najpopularniejszych iglastych, zimozielonych krzewów ogrodowych. Odmiana charakteryzuje się zwartym, regularnym, stożkowatym pokrojem, który z wiekiem i wysokością staje się bardziej kolumnowy. Po 10 latach uprawy osiąga 3 metry wysokości, roczny przyrost szacuje się na 15-20 centymetrów rocznie. (Odmiana może dorosnąć nawet do 10 metrów wysokości i 2,5 metra rozpiętości).
Tuja Szmaragd najbardziej intensywny odcień szmaragdowy utrzymuje od wiosny do późnej jesieni. Igły w formie łusek, na pędach wierzchołkowych są szmaragdowo-zielone, zaostrzone, odstające, rzadko rozmieszczone – 4 mm długości. Igły na gałązkach są tępo zakończone, silnie przylegające i mają do 2,5 mm długości.
Odmiany żywotnika zachodniego – Szmaragd, źródło: depositphotos.com
Thuja Smaragd posiada również owoce, są to drobne szyszki, wyrastające na krótkich rozgałęzieniach bocznych pędów. Początkowo żółtozielone w lecie, po dojrzeniu jasnobrązowe. Żywotnik zachodni Szmaragd nadaje się do ogrodów i parków oraz jako element zieleni osiedlowej. Polecany na formowane żywopłoty i do pojedynczych nasadzeń jako soliter. Wspaniale będzie się prezentował z innymi iglakami na rabatach i w ogródkach skalnych.
Uprawa żywotnika zachodniego Szmaragd
Thuja ‘Smaragd’ dobrze się czuje na stanowisku słonecznym i półcienistym, w miejscu bardzo zacienionym jej pokrój i wybarwienie nie będzie już tak efektowne. Gleba, jak u wszystkich tuj, powinna być żyzna, przepuszczalna, piaszczysto-gliniasta o odczynie wapiennym, umiarkowanie wilgotną. Poradzi sobie również na glebach słabszych.
Żywotnik zachodni ‘Smaragd’ przez pierwsze lata powinien być regularnie podlewany, zwłaszcza w okresie suszy. Doskonale reaguje na cięcia i formowanie, zabieg ten możemy wykonać dwa razy w roku, pod koniec czerwca i w końcu sierpnia. Odmiana odporna na niskie temperatury, chociaż na czas bezśnieżnych i mroźnych zim warto krzew zabezpieczyć przed przemarznięciem.
Aby zapewnić roślinie optymalne warunki do rozwoju należ pamiętać o odpowiednim zasilaniu. Tuję Smaragd nawozimy 2-3 razy w sezonie. Pierwsze w kwietniu, drugie na początku lipca, trzecie na przełomie września i października, pamiętając o prawidłowym doborze i stosowaniu nawozów. Odmianę najłatwiej można rozmnożyć poprzez sadzonki. Najlepszym czasem na sadzenie do gruntu to wiosna lub jesień. Żywotnik zachodni ‘Smaragd’ to krzew odporny na zanieczyszczenia powietrza, na choroby i ataki szkodników.
Inne odmiany żywotnika zachodniego kolumnowe to: Golden Bramand, Columna, Szmaragd Gold.
Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne żywotników należy wykonywać w rękawiczkach. Tuje bowiem zawierają toksyczny związek chemiczny o nazwie tujon, który może powodować nawet silne podrażnienia skóry!
A wszystkiego o tym czy tuje są trujące dowiecie się tutaj:
Fot. główna: depositphotos.com