Daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii) | |
| Wysokość | ok. 35 m |
| Kwitnienie | – |
| Stanowisko | słoneczne, połcień, cień |
| Wilgotność gleby | umiarkowanie wilgotna |
| Ozdobność | cała rolina |
| Pokrój | wzniesiony |
Daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii) zwana inaczej jedlicą jest pięknym drzewem iglastym należącym do rodziny sosnowatych a pochodzącym z Ameryki Północnej. W Polsce spotykane w warunkach naturalnych (jest drzewem introdukowanym) dorasta do 15 metrów po 30 latach a maksymalnie osiąga 45-57 m. W swoim naturalnym środowisku potrafi osiągać nawet 110 m wysokości. Bardzo szybko rośnie i jest jednym z największych drzew świata. Stare drzewa mają bardzo grubą, czerwonobrązową korę.
Igły osiągają długość 2-3,5 cm, są koloru jasnozielonego a na spodzie mają paski woskowego nalotu. Gdy się je rozetrze, wyraźnie czuć zapach cytrusów.
Daglezja tworzy charakterystyczne szyszki dorastające do 10 cm o jajowatym kształcie i odstających trójzębnych łuskach. Szyszki mają krótki trzonek i w całości opadają z drzewa.
System korzeniowy rośliny jest mocno rozbudowany i sięga bardzo głęboko.
Uprawa daglezji zielonej
Daglezja zielona lubi stanowiska słoneczne lub półcieniste, ale radzi sobie również w zupełnym cieniu, rośnie tylko wówczas wolniej. Preferuje klimat morski, gdyż oprócz wilgoci w podłożu lubi również wilgotne powietrze. Źle natomiast znosi, gdy jest ono zanieczyszczone. Gleba powinna być żyzna, próchnicza o odczynie lekko kwaśnym. Daglezja jest rośliną mrozoodporną i dobrze radzi sobie w Polsce. Chronić przed mrozem trzeba jednak młode egzemplarze.
Odmiany miniaturowe daglezji świetnie sprawdzają się na skalniakach i rabatach jako tło dla innych roślin. Gdy ogród jest dużych rozmiarów można posadzić jedno lub kilka drzew, które będą prawdziwymi perełkami ogrodów naturalistycznych. Niektóre odmiany sprawdzą się w roli luźnych żywopłotów.
Fot. główna: Dave Powell, CC BY 3.0 us, commons.wikimedia.org
