|
Modrzew europejski (Larix decidua) |
|
| Wysokość | do 40 m |
| Kwitnienie | III, IV |
| Stanowisko | słoneczne |
| Wilgotność gleby | umiarkowanie wilgotna |
| Ozdobność | cała roślina |
| Pokrój | stożkowaty |
Modrzew europejski (Larix decidua) to drzewo iglaste należące do rodziny sosnowatych (Pinaceae). Pochodzi z Europy środkowej i zachodniej. W Polsce chętnie uprawiany w ogrodach, choć zdarzają się osobniki rosnące w naturze.
Modrzew europejski dorasta nawet do ponad 40 m, a przyrosty roczne mogą osiągać 150 cm. Do tego tworzy głęboki i mocny system korzeniowy. Drzewo ma najczęściej pojedynczy, prosty i mocny pień a jego korona jest stożkowa i luźna, o rozłożystych gałęziach. Pędy boczne są cieńsze i wraz ze starszymi gałęziami zwisają ku dołowi.
Drzewo tworzy dwa rodzaje pędów. Jego igły są długie, cienkie, miękkie i nie kłują. Na krótkopędach tworzą luźne pęczki, zbierając się po kilkadziesiąt a na długopędach są pojedyncze i rosną skrętolegle. Jesienią igły pięknie żółkną i opadają na zimę, co jest nietypowe u drzew iglastych.
Modrzew europejski jest rośliną jednopienną, tworzącą kwiaty żeńskie w kolorze purpurowym (z czasem zielenieją) oraz kwiaty męskie (są mniejsze) barwy jasnożółtej. Rozwijają się w tym samym czasie do igły, czyli w marcu. Jak każde drzewo iglaste modrzew ma również szyszki, które są małe i jajowate. Na początku zielone lub czerwone, z czasem brązowieją. Na pędach mogą pozostawać kilka lat, nasiona wysypują się z nich, gdy szyszki dojrzeją.
Modrzew europejski – uprawa
Modrzew europejski nie należy do drzew łatwych w uprawie, gdyż ma dość duże wymagania. Podłoże powinno być próchnicze, żyzne, przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne o odczynie pH kwaśnym. Jest drzewem mrozoodpornym, ale stanowisko powinno być słoneczne i ciepłe. Źle znosi zarówno niedobór jak i nadmiar wody, stanowisko zacienione oraz miejskie zanieczyszczenia.
Idealnie prezentuje się jako soliter, ale roli żywopłotu również świetnie sobie poradzi, gdyż dobrze znosi cięcia. Niestety jest słabo odporny na szkodniki, dlatego wymaga ciągłej kontroli. Najczęściej atakują go ochojniki.
Fot, główna: Dominicus Johannes Bergsma, CC BY-SA 4.0, commons.wikimedia.org
