Winobluszcz zaroślowy (łac. Parthenocissus inserta) to roślina niezwykle łatwa w uprawie, a przy tym szybko rozrastająca się. Doskonale sprawdzi się jako dekoracja ogrodu, gdyż jest długowieczna, ma niskie wymagania uprawowe, a przy tym cieszy pięknym wybarwieniem liści od wiosny po jesień.
Co warto wiedzieć o winobluszczu zaroślowym?
Rośliny te wywodzą się z Ameryku Północnej oraz Wschodniej części Azji. Do Europy winobluszcz zaroślowy dotarł w XVII wieku i do dziś cieszy się niezwykłą popularnością. Jego pnącza posiadają tarczki czepne, które pomagają roślinie wspinać się po różnych podłożach. Winobluszcze zaroślowe posiadają jasnozielone, pięciolistkowe liście, które na jesień przybierają odcień karmazynowy, a na zimę całkowicie opadają. Rośliny te kwitną drobnymi, niemal niezauważalnymi kwiatami, które nie są zbyt dekoracyjne – główną rolę ozdobną odgrywają w winobluszczach zaroślowych liście.
Winobluszcz zaroślowy, autor: naturgucker.de – enjoynature.net/flickr.com
Winobluszcz zaroślowy świetnie komponuje się w ogrodzie z wysokimi drzewami, szczególnie zimozielonymi. Bardzo dobrze sprawdza się on przy tym jako roślina okrywowa, którą można pozostawić do rozrastania się na podłożu się bez podpórek.
Uprawa winobluszczu zaroślowego
Winobluszcz zaroślowy preferuje w uprawie stanowiska różnego typu, nawet te zacienione i o suchym, piaszczystym podłożu. Najpiękniej wzrasta jednak w słońcu lub lekkim cieniu i na ziemi optymalnie wilgotnej oraz żyznej. Zaletą winobluszczy zaroślowych jest również ich wysoka odporność na mróz.
Sadzenie winobluszczu zaroślowego
Roślina ta doskonale nadaje się do sadzenia o każdej porze roku – poza okresami, w których występują przymrozki. Winobluszcze nie posiadające jeszcze bryły korzeniowej nie powinny być przy tym sadzone latem, gdyż mogą ulegać przesuszeniu. Młode pnącza winobluszczy zaroślowym wymagać mogą podpory, dzięki której zaczepią wąsy i będą mogły wspinać się po siatce. Ogrodzenia itp. warto przed przyjęciem winobluszczy tych przygotować poprzez przymocowanie metalowych haczyków, wkrętów z uchwytami oczkowymi itp. Na ścianach dobrze jest z kolei zamocować specjalne uchwyty, które należy wbić w zaprawę najlepiej co ok. 30 cm, a następnie przewlec przez nie druciki na których oprą się pnącza.
Sadzenie rozpoczynamy od przygotowania dołka pod sadzonkę – najlepiej o wymiarach 60×60 cm i głębokości 45 cm. Przed umieszczeniem w nim rośliny, warto dodać do dołka odrobinę przefermentowanego kompostu lub obornika. Po umieszczeniu winobluszczu w dołku ubijamy ziemię, a następnie wbijamy po obu stronach tyczki nachylone do ścian przymocowane do drutów. Konstrukcje te powinny stworzyć wachlarz, do którego kolejno przyczepiamy delikatnie pędy jednocześnie uszczykując ich wierzchołki – ten prosty zabieg pobudzi je do rozkrzewiania się.
Pielęgnacja winobluszczu zaroślowego
W pielęgnacji winobluszczu zaroślowego ważne jest zadbanie o podlewanie, szczególnie tych z okazów, które rosną w miejscach osłoniętych od deszczu. Najbardziej wrażliwe na suszę są młode rośliny, które nie posiadają jeszcze rozbudowanej bryły korzeniowej. Innym zabiegiem pielęgnacyjnym jest cięcie, które najlepiej przeprowadzić w marcu lub kwietniu – gdy roślina dostała się w niewłaściwe miejsca np. do rynien lub pod dach. Z kolei z nadejściem lata dobrze jest wykonać cięcie prześwietlające, podczas którego usuwamy stare, zdrewniałe pędy, które zrobią miejsce dla młodych odrostów, jak również te z objawami chorób. Mocno przycięte pędy warto wspomóc podpórkami, dbając o ich regularne podlewanie.
Choroby i szkodniki
Winobluszcz zaroślowy to roślina, którą mogą atakować choroby grzybowe takie jak antraknoza, mączniak prawdziwy, plamistość, szara pleść, a przy zbyt wilgotnym podłożu zgnilizna korzeni i podstawy pędu. Wśród szkodników, najczęściej zagrażają jej mszyce, opuchlaki, przędziorki oraz wciornastki, które zwalczać można poprzez stosowanie odpowiednich oprysków.
Rozmnażanie winobluszczu zaroślowego
Rozmnażanie winobluszczu zaroślowego najlepiej zaplanować na lato i jesień. Latem pobieramy sadzonki zielone, które można sadzić w pojemnikach wypełnionych ziemią ogrodową, bądź kompozycją torfu i piasku. Najlepsze w tym celu będą sadzonki o długości co najmniej 15 cm, o dwóch węzłach liściowych. Rośliny przeznaczone do rozmnażania powinny być przy tym dobrze nawodnione, gdyż w przeciwnym wypadku ich przesuszone pędy nie wypuszczą korzeni. Można wykorzystać pędy hodowane w mnożarkach, gdzie młode rośliny rozwijają się w optymalnej wilgotności powietrza i podłoża oraz odpowiedniej temperaturze 13°-16°C.
Rozmnażanie jesienne wykonujemy z sadzonek zdrewniałych lub odkładów. Pierwsza z opcji jest pracochłonna i polega na pobraniu długich pędów (ok. 25 cm), które kolejno sadzimy w spokojnym miejscu w dołku wypełnionym żyznym podłożem z dodatkiem piasku. Sadzonka powinna wystawać ponad powierzchnię wyłącznie górnym pałąkiem. Ważne jest przy tym regularne ubijanie podłoża przez zimę, co pomoże zapobiec jej rozluźnieniu przez mróz. Z nadejściem lata należy sadzonki takie regularnie podlewać i odchwaszczać. Nowe pnącza powinny się dobrze ukorzenić po 1-2 latach.
Rozmnażanie przez odkłady pojedyncze – Ogarnij Ogród
W momencie, gdy nasze winobluszcze posiadają długie jednoroczne pędy, możemy rozmnożyć je poprzez odkłady. Należy w tym wypadku dobrze spulchnić ziemię przy roślinie, wykopać ok. 8 cm dołek, a na długim pędzie (w okolicach jego środka) wykonać podłużne nacięcie. Nacięty fragment umieszczamy kolejno w podłożu, wyginając go pod kątem prostym, opcjonalnie mocując go w podłożu wygiętym w podkowę drutem. Całość pokrywamy następnie żyznym podłożem, a górną część pędu przywiązujemy do tyczki. Tak przygotowana sadzonka powinna ukorzenić się do roku, po czym będziemy mogli ją odciąć i zasadzić na miejscu docelowym.
Oprócz winobluszczu zaroślowego, bardzo popularny jest winobluszcz trójklapowy i winobluszcz pięciolistkowy.
