Szczaw alpejski (Rumex alpinus) jest gatunkiem rośliny należącej do rodziny rdestowatych. Szczaw ten początkowo występował na terenie Europy i Azji, ale z latami rozprzestrzenił się na niemal całym świecie. U nas występuje przede wszystkim na terenach górzystych, w Sudetach oraz Karpatach.
Jak wygląda szczaw alpejski
Szczaw alpejski jest obecnie zdziczałą, uprawianą dawniej byliną. Spotkać go można na górskich pastwiskach, na brzegach rzek, rowów melioracyjnych i stawów, porasta okolice torów kolejowych oraz przydroża.
Jej podłużne, odziomkowe liście koloru ciemnozielonego tworzą przyziemną rozetę. Rozeta rozrasta się na rozpiętość około 30 cm i liście tej wysokości sięgają. Osadzone są na długich ogonkach. Natomiast gruba łodyga dorasta do metra a nawet dwóch. Częściowo porastają ją drobne, łodygowe liście, faliste na brzegach. Na jej szczycie pojawiają się gęste kwiatostany. Szczaw ten kwitnie od czerwca do sierpnia.
Ma korzeń w postaci poziomego kłącza i liczne korzenie boczne. Jest rośliną wiatropylną, a nasionami są jasnobrązowe niełupki. Bez problemu rozmnaża się również poprzez odrosty korzeniowy.
Znaczenie i zastosowanie szczawiu alpejskiego
Szczaw alpejski jest niezwykle uciążliwym pastwiskowym chwastem. A to dlatego, że lubi mocno zaazotowane podłoża, a dzięki zwierzęcym odchodom azotu na pastwiskach nie brakuje.
Bywa również wykorzystywany w medycynie ludowej.
Fot. główna: I, Selso, CC BY-SA 3.0, commons.wikimedia.org
