Płaczące iglaki pendula to znane również pod nazwą iglaków o zwisających gałęziach rośliny o zwisłym pokroju. Prezentują się niezwykle oryginalnie i wspaniale wyglądają w ogrodzie – często stosowane są w nasadzeniach w stylu japońskim. Odmian penduli wśród krzewów i drzew iglastych jest niewiele, niemniej botanicy i hobbyści chętnie tworzą nowe. Nazwa pendula lub pendulum wywodzi się z języka łacińskiego i oznacza zwisaj.
Co wyróżnia iglaki pendula?
Każde z drzew i krzewów określanych jako ‘Pendula’ należy do form „płaczących”. Ich szlachetne odmiany szczepione są na różnych wysokościach – im wyżej tym możliwe jest uzyskanie lepszego efektu „parasola”. Niżej szczepione rośliny formują się osiągając efekt „pełzania” po ziemi. W tej drugiej opcji, świetnie sprawdzają się na powierzchniach kamienistych i skarpach. Niektóre z iglaków pendula można sadzić także przy oczku wodnym (jodły i choina kanadyjska) oraz w ogrodach w stylu japońskim.
U młodych zwisających drzew iglastych nie trzeba przeprowadzać pikowania do czasu, kiedy potrafią utrzymać się samodzielnie. Ich naturalnie wahadłowe gałęzie pozwalają na formowanie ich np. w piękne drzewa płaczu lub pozwolić im wić się po powierzchni ziemi.
Wdzięczny profil roślin pendula uzyskany za sprawą gałęzi jest wynikiem mutacji uzyskanych w trakcie ich rozmnażania. Sadzonki określonych gatunków szczepione są na podkładce podstawowego gatunku. Co warto wiedzieć to to, że płaczących drzew nie można rozmnażać poprzez zwykłe sadzenie nasion, gdyż ich charakterystycznie opadające gałęzie są cechą, która w ten sposób nie przetrwa.
Duże drzewa pendula sadzone są zazwyczaj jako solitery. Ich wplecenie do aranżacji ogrodowej nadaje całości charakteru, a także jest wspaniałym schronieniem dla ptactwa.
Odmiany płaczących iglaków
Pendula oferuje wiele niezwykłych odmian o płaczącym pokroju, które są niezwykle cenione przez miłośników tworzenia zjawiskowych ogrodów. Do najpopularniejszych zaliczyć możemy między innymi:
- Jałowiec pospolity ‘Horstmann’ Baba Jafa rosnący nawet do 18 m wysokości. Wyróżnia go szeroka, stożkowana korona z prostym przewodnikiem oraz zwisające boczne gałęzie, które z czasem łukowato wyginają się ku górze. Młode pędy iglaka są brązowożółte, a starsze brązowe. Jego łuski są niewielkie, zielone i zmatowione po obu stronach.
- Choina kanadyjska ‘Pendula’ jest wolno rosnącym drzewem sięgających do 2,5 m wysokości i średnicy korony. Poziome, łuskowato wygięte gałęzie, skierowane są w tej odmianie w różnych kierunkach. Drzewo to lubi lekko kwaśne, wilgotne, ale żyzne i przepuszczalne gleby.
- Sosna wejmutka ‘Pendula’ wzrasta do 3 m, jest świetnym wyborem do skalniaków.
- Cyprysik groszkowy ‘Filifera Aurea’ rośnie powoli, aby po około 30 latach uzyskać wysokość do 5 m. Najbardziej odpowiadają mu gleby lekko kwaśne i żyzne, ale nie podmokłe. Jego odmiana „filifera Aurea Nana’ to jego mniejszy odpowiednik – rośnie do 1 m. oba warianty charakteryzują nitkowane, wiotkie i cienkie pędy pokryte delikatnymi, przylegającymi łuskami o żółtym odcieniu.
- Cyprysik Lawsona ‘Waterfall’ jest odmianą z mocnym przewodnikiem o niebieskawych, sznurowatych i przewieszających się pędach. Dorasta do 3 m po około 10 latach uprawy. Preferuje gleby lekko kwaśne, żyzne, ale nie podmokłe.
- Cyprysik nutkajski ‘Pendula’ jest rośliną drzewiastą sięgającą nawet 20 m. Ma luźną koronę, a jej gałęzie przewieszają się. Charakteryzują go szarozielone pędy. Ceni gleby lekko kwaśne, żyzne, ale niezbyt mokre.
- Cyprysik nutkajski ‘Klippert’ – smuklejszy od Pendula, osiąga 2 m wysokości po 10 latach.
- Modrzew europejski ‘Repens’ to odmiana o długich, wiotkich i słabo rozgałęzionych pędach. Jego igły opadają na zimę. Preferuje gleby żyzne, kwaśne i stosunkowo wilgotne, a najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych. Świetnie radzi sobie w okresach mrozu i nieźle znosi przycinanie. Jego odmiana ‘Puli’ oferuje smuklejszą koronę oraz długie, cienkie i zwisające blisko pnia pędy.
- Modrzew japoński ‘Stiff Weeper’ ma zwisającą koronę bez przewodnika i może być szczepiony na pniu na różnych wysokościach – im wyżej tym lepiej.
- Modrzew japoński ‘Pendula’ należy do drzew o płaczącym pokroju wolno rosnących. Jego rudawe pędy z gęsto osadzonymi niebieskozielonymi igłami na jesień przybierają żółtą barwę. Ceni gleby kwaśne, umiarkowanie wilgotne, oraz stanowiska słoneczne. Podobnie jak ‘Repens’, świetnie znosi mrozy i przycinanie.
- Świerk pospolity ‘Inversa’ jest wolno rosnącym drzewem osiągając do 8 m wysokości i 2 m średnicy. Ma przewieszony wierzchołek, a zwisające blisko pnia gałęzie pokładają się po ziemi. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, preferuje glebę piaszczysto-gliniastą, lekko kwaśną i wilgotną. Charakteryzuje go płytki system korzeniowym. Jego odmiana ‘Frohburg’ ma smuklejszą sylwetkę i zwisające, wyginające się pędy.
- Świerk biały ‘Pendula’ należy do strzelistych drzew sięgających nawet do 12 m po 30 latach uprawy (po 10, osiąga około 2-3 m i do 1 m średnicy). Ma wąski, stożkowy pokrój, cienki i prosty pień oraz silnie powyginane pędy, które w dolnych warstwach mogą pokładać się na ziemi.
- Świerk pospolity ‘Pendula’ jest szybko rosnącym iglakiem sięgając do 10 m wysokości. Wymaga jednak mocnego palika i zdrewnienia pędów dla uzyskania takiej postaci. Gdy palik się kończy, pędy rośliny wzrastają nadal, jednak przewieszają się, tworząc ciekawą kompozycję.
- Świerk pospolity ‘Viminalis’ – szeroko rozpostarte konary często lekko kierują się ku górze, a pozostałe gałęzie zwisają ku ziemi dając niezwykły efekt. Rośliny te mogą wzrastać nawet do 20 m wysokości, tworząc zieloną kurtynę o szeroko stożkowym pokroju.
- Jodła kaukaska ‘Pendula’ ma wąski pokrój i zwisające pędy boczne. Sięga do 4 m wysokości po 10 latach uprawy.
- Jodła pospolita ‘Pendula’ ma zwisające pędy boczne i wierzchołek. Po 10 latach uprawy osiąga około 1,5 m. Ceni gleby żyzne i wilgotne.
- Żywotnik zachodni ‘Pendula’ jest iglakiem płaczących sięgającym do 5 m wysokości i 2 m szerokości. Ma wiotkie i przewieszające pędy, a przy tym ma niewygórowane wymagania glebowe.
- Cedr himalajski ‘Pendula’ to szczególna odmiana rośliny o „płaczącym” pokroju. Jej igły rozmieszczone są spiralnie w pęczkach na pędach. Wymaga on żyznej gleby, ale świetnie radzi sobie w okresach suszy i mrozów. To bez wątpienia jeden z najbardziej dekoracyjnych iglaków ze swojego gatunku.
Wybierając drzewa iglaste do ogrodu czy na taras, warto zwrócić uwagę nie tylko na ich wygląd, ale również na to, jak pachną. A może to być naprawdę zaskakujące, bowiem te wyjątkowo pachnące iglaki mogą wydzielać aromat mięty, zapach owoców albo cytrusów.
Fot. główna: Tim Riddolls/flickr.com
